Տիգրան ՊետրոսՅանց Մորս՝ Ամալյա Պետրոսյանի հիշատակին
ՈՒ ԱՅԼԵՎՍ ՉԵՍ ԱՍԻ՝ ՈՐԴԻՍ ...
Դու գնացիր այնպես, Ինչպես հայրս, Անձայն ու անտրտունջ, Զավակներիդ անգամ Չհասցրեցիր ասել` մնաք բարով...
Դու գնացիր միանալու Քո սիրելի տղամարդուն Իմ պաշտելի հորը, Որին սպասել տվեցիր Տասնհինգ երկար տարի...
Դու երկարակյացների տոհմի Ժառանգ էիր Եվ ապրեցիր անգամ հորիցդ ավելի, Մի կյանք, որ դարից Շատ քիչ մնաց պակաս...
Դու քսանամյա մի աղջնակ Ուսուցչության կոչվեցիր Հորս գյուղում Եվ հարսնացար այդտեղ Ու նվիրում եղար քո նոր գյուղին...
Հիսուն սերունդ՝ տղա-աղջիկ ''Ա''-ից ''Օ'' տառ սովորեցին գրել Քո ձեռքերով, Եվ շփոթելով շատ-շատ անգամ Նրանք քեզ մայր անվանեցին...
Դու եղար մայր և մեզ՝ զավակներիդ, Եվ քո հազար-հազար օտար զավակներին, Այսուհետև պիտի ապրեմ Հիշատակիդ հովանու տակ՝ Ականջումս ջերմ մի շշուկ՝ որդիս...
15.10.2013
Տիգրան ՊետրոսՅանցԻմ
սիրելի ընկերներ, բարեկամներ, ներեցեք, որ յուրաքանչյուրիդ
առանձին-առանձին չեմ պատասխանում և այս գրությունն ուղղում եմ բոլորիդ: Ես
շատ շնորհակալ եմ յուրաքանչյուրիդ արձագանքի համար ու նաև ձեր ցավակցական
մաղթանքն եմ ընդունում ինձ զորակցություն այս տխուր իրողության պահին:
Դժվար կլիներ, եթե այսպիսի պահի մարդը մենակ մնար իր ճակատագրի հետ:
Շնորհակալ եմ, որ ձեր սփոփիչ խոսքով եղաք իմ կողքին, կիսեցիք իմ և ընտանիքի
վիշտը, կիսեցիք ՄՈՐՍ կորուստը: Շնորհակալ եմ, որ կաք և մարդկային
ամենանուրբ զգացողությամբ նեցուկ եղաք ինձ:
