Միրզաղանյանի ու ֆակուլտետի դեկան` Յուրի Դավթյանի աջակցությամբ այցելեցին Էջմիածնի Սրբ. Գայանե եկեղեցու բակում գտնվող Խենթի` Սամսոն Տեր-Պողոսյանի, գերեզմանին, որը այդտեղ թաղվել է 1911 թ.:
Մեր շատ սիրելի դեկանը` Յ. Դավթյանը, ոչ միայն աջակցեց, այլ նաև մեզ հետ եկավ Էջմիածին: Մեզ հետ էին նաև մեր ԲՈՒՀ-ի Ա. Աբրահամյանի անվան հայոց լեզվի և գրականության մեթոդիկայի կաբինետի վարիչ Հասմիկ Սահակյանը և գիտական գրադարանի տնօրեն Տիգրան Պետրոսյանցը, ով իր հայրենասիրական շնչով և ոգևորությամբ մանրամասնորեն ուսանողներին պատմեց Խենթի և նաև նրա կողքին հանգչող Մախլուտոյի մասին: Պրն. Պետրոսյանցը պատմեց նաև Եզր կաթողիկոսի մասին, բացատրեց միադավանությունն ու երկդավանությունը, ստացանք Գայանե եկեղեցու տերհոր օրհնությունը: Այնուհետև մեր բարի պրն. Ափինյանը հերոսների գերեզմանի մոտ կանգնած ասաց իր ուսանողուհիներին.
-Երեխանե՛ ր ջան, ես ձեզ հետ եկել եմ այստեղ, որ դուք երդվե՛ ք, լուռ երդվե՛ք` առանց բարձր, բարձրագոչ բառերի ու խոսքերի, լու՛ռ, մեր սրտի ամենամաքուր անկյուններում երդվե՛նք աղոթելով, որ ողջ կյանքում հավատարիմ կմնաք այն ուխտին, որի համար ապրեցին և գերեզման իջան այս սուրբ մարդիք: Այսօր Հայաստանը միայն հայրենասեր մարդու կարիք ունի. իրավաբան, տնտեսագետ և այլ մասնագետներ ունենք, բայց հայրենասեր չունենք: Մեր թափով մարդիկ գնացին, և թափով հսկաների փոխարեն այսօր ուրիշ ձայներ են լսվում իմ հարազատ հայրենիքում: Ես ուզու՛մ եմ, որ բարձրանա նոր սերունդը և լինի առյուծասի՛րտ հայրենապաշտների սերունդ: Ահա՛ մեր երդումը: Իսկ ձեզ համար`իբրև ապագա գրականագետների և բանասերների, շատ կարևոր է գտնվել այստեղ: Շնորհակալություն նաև մեր դեկանին, որ օգնեց իրականացնել մեր ուխտը:
Այս հուզիչ և պատասխանատու պահից հետո եկեղեցի վերադարձանք և լսեցինք սարկավագ Վահեի առակներն ու առածները կյանքի դժվարությունների, վատի առջև չծնկելու մասին:
Այնուհետեվ շարժվեցինք դեպի Մայր Աթոռ և եղանք տեղի թանգարանում: