ՆԱՄԱԿ ԻՄ ԸՆԿԵՐ ԱՐԹՈՒՐ ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆԻՆ
/Մի գրության առթիվ, որ իր հետ ոչ մի կապ չունի/
Արթուր ջան, ես միապետական եմ և 1988-1995, 2002-2006 թվականներին եղել եմ իմ հիմնադրած Հայաստանի Թագավորական կուսակցության նախագահ: Այդ պաշտոնին չեմ եղել միայան պաշտոնապես ՀՀ ԶՈՒ-ում ծառայածս տարիներին: Եվ, իվերջո, երկրի այսօրվա վիճակը հաշվի առնելով, հայտ եմ ներկայացնում քաղաքականություն վերադառնալու և այդ կուսակցությունը ՛՛Հայոց աշխարհ՛՛ անունով վերականգնելու համար: Այո, Թագավորը աշխարհայացք է և ոչ միայն վարչաձև: Եվ բոլոր նրանք, ովքեր քամհարանքով կխոսեն այդ վարչաձևի մասին, և այսօր, և ապագայում այս երկիրն ու այս ժողովրդին կշարունակեն դատապարտել յուրաքանչյուր ընտրությունից հետո ունենալու նորանոր մարտի մեկեր... Պարզապես անհրաժեշտ է, որ հանրաքվեի դրվի իրական հարցը՝ ուզում են իրական միապետություն, թե ուզում են ամեն հնգամյակ /տասնամյակ/ ունենալու թալանչի միապետ, ուզում են որ երկրում լինի իրական սոցիալական կարգավիճակ, թե ուզում են ապրել ամենամյա արտագաղթ, ուզում են, որ երկրում կարևորագույն ռազմավարական արտադրությունները ազգայնացվեն ու ծառայեն ժողովրդին, թե ավելի ու ավելի օտարվեն սահմանից այն կողմ գտնվողներին... Կարծում եմ շարունակելն անիմաստ է: Ու եթե ժողովուրդը դեմ արտահայտվի նշածս առաջարկներին՝ ես սկսածս գործը վայրկյանական կկանգնեցնեմ: Հիմա խնդրում եմ միապետության կամ թագավորության մասին խոսելիս նայել աշխարհի կենսամակարդակով երկրների ցանկին, որտեղ առաջին տաս հորիզոնականները զբաղեցնում են հենց բացարձակ թագավորական կարգավիճակ ունեցող երկրները: Օրինակ, անցած տարի տասնամյակներով առաջին տեղում գտնվող թագավորական Շվեդիային փոխարինեց Լիխտենշտեյնի դքսությունը: Մտածելու հնարավորությունը թողնում եմ ձեզ՝ ժողովրդավար հանրապետություն /խորհրդարանական/ -ականներիդ:
Քո ընկեր՝ Տիգրան ՊետրոսՅանց
08.01.2013 թ.
