Անիկ Շահմուրադյան ... ԻՆՉ ԼԱՎ Է, ՈՐ ՄԵԾԱՄԱՍՈՒԹԻՒՆ ՀԱՅԵՐԸ ՍՓԻՒՌՔՈՒՄ ԵՆ , ԴՐԱՆՔ ԵՆ ՊԱՀՊԱՆՈՒՄ ՄԵՐ ԱԶԳ ՈՒ ԿՐՕՆ ՈՒ ՀԱՅԻ ՊԱՏԻՎԸ:
ՊԱՏԱՍԽԱՆ ԱՆԻԿ ՇԱՀՄՈՒՐԱԴՅԱՆԻՆ
Հարգարժան Անիկ, հայցում եմ ներողամտություն, քանի որ հիմա լրիվ հակառակ
միտք եմ հայտնելու և միանշանակ գրածդ համարելու եմ սխալ: Որևէ Սփյուռք
/լինի հայկական, թե չինական/ չի կարող և երբեք չի փոխարինի Հայրենիքին:
Քրիստոնեական երկրներում երկրորդ-երրորդ
սերնդի
ծնվածները չեն էլ հիշում իրենց ազգային պատկանելության մասին /եթե անգամ
գիտեն ու հպարտանում են դրանով՝ չգիտեն լեզուն. օրինակ՝ Վիլյամ Սարոյան,
Շառլ Ազնավուր, Արթուր Չիլինգարյան/: Մուսուլմանական երկրներում կարգը
թերևս մի փոքր այլ է. քանի որ կա կրոնական հակադիր ճնշում՝ հայերը
պահպանում են իրենց դեմքը, բայց անցած դարասկզբի հզոր համայնքներից բան չի
մնացել: Այդ երկրներում իրար հետ վերցրած երկուհարյուր հազարից մի փոքր
ավելի հայ է մնացել /Եգիպտոս, Լիբանան, Սիրիա, Իրաք, Իրան/: Այս պարագայում
գովերգել Սփյուռքն ու այնտեղ հայապահպանությանը նման որակում տալ՝
կնշանակի հակառակ ելակետով այպանել Հայրենիքը: Իսկ այդ արդեն շատ վատ է: Ես
մի անգամ քեզ գրել եմ, որ շատ երկրներում եմ եղել և քիչ թե շատ
հայապահպանության /ազգապահպանության մասին չխոսենք, որովհետև լրիվ վտանգված
է՝ չգիտեն լեզու, ամուսնանում կամ հարաբերվում են օտարի հետ, երևի գիտես
Գալուստ Գյուլբենկյանը որդուն ժառանգությունից զրկեց ու իր ունեցվածքը
թողեց մի օտար երկրի, քանի որ որդին չցանկացավ հայուհու հետ ամուսնանալ/
նշույլներ եմ տեսել միայն: Այս պարագայում հայապահպանության միակ տեղը
հայերի փոքրամասնությամբ ապրող Հայաստանի Հանրապետությունն է: Եվ միայն
այստեղ է հնարավոր հայ ծնվել, հայ ապրել և, ի վերջո, հայ մեռնել:
