Այսօրը ինձ համար տխուր օր էր: Այսօր, իմ նախաձեռնությամբ, հրաժեշտ տվեցի երկու ՛՛ֆեյսբուքյան՛՛ ընկերների:
Առաջինի դեպքում ցավում եմ, որովհետև Կարինե Հայրապետյանը և լավ հայ է և
կարևոր գործ են անում Արևմտյան Հայաստանի կառավարության հետ կապված: Իսկ իմ
հրաժարումը հետևանք է վերջինս, սրան նախորդած գրառումիս հետ կապված,
պատասխանի հետ, որի առիթով նա գրել էր, որ ինքը հպարտանում է Հ
այաստանին
տրված ՛՛Ուրարտու՛՛ անվան համար: Նման մոտեցումը բացարձակ չեմ վիճարկում,
քանի որ յուրաքանչյուրը կարող է ունենալ իմ կարծիքին չհամապատասխանող
սեփական մոտեցում: Ի վերջո, ինքը միակը չէ, որ շրջանառում է մեր ազգի համար
չարաբաստիկ, մեր ազգի պատմությունն աղճատող և որոշների կողմից հորջորջվող
՛՛Ուրարտու՛՛ պետության ու ՛՛ուրարտացի՛՛ ազգի /ոչ հայ/ լինելու գաղափարի
հետ: Բայց նաև նման մոտեցում կրողը չի կարող լինել իմ ընկերը թեկուզև այս՝
՛՛ֆեյսբուքյան՛՛ հարթությունում: Սա էլ իմ մոտեցումն է, քանի որ այդպիսին է
իմ կյանքի ՛՛կրեդոն՛՛:
Երկրորդ մարդը Անդրանիկ Նիկողոսյանն է:
Նրա ընկերությունից հրաժարումն այլ պատճառ ունի և նրանք, ովքեր կուզենան,
այս նույն էջում կարող են կարդալ իմ խոսքը ուղղված Անդրանիկ Նիկողոսյանին:
Մարդկային հարաբերություններում ես հարգել և հարգում եմ իրենց խոսքը
՛՛իրացնող՛՛ մարդկանց և հիասթափություն եմ ապրում այն մարդկանց համար,
ովքեր չեն կարողանում, սովորական հարաբերություններում, պահել իրենց
պայմանավորվածությունը, էլ առավել՝ չեն հարգում դիմացինի
արժանապատվությունը:
