Առաջին անգամ Ամենայն Հայոց Վեհափառ Վազգեն Առաջինին հանդիպել եմ, երբ 15
տարեկան էի: Վեհափառին ինձ ներկայացրեց միաբանության հարգարժան
վարդապետներից մեկը:
Վերջին անգամ հանդիպել
եմ 1993 թ-ի վերջին, երբ Արցախ մեկնող Ապարանի և Աշտարակի վաշտերի
զինվորներին առաջնորդեցի Մայր տաճար և խնդրեցի Վեհափառին Անձամբ օրհնանքի
խոսք ասել զինվորներին... Վեհը թեև հիվանդ ու տկար էր, եկավ վարդապետի
օգնությամբ, բայց երբ կանգնեց Մայր տաճարում ծնկի եկած 150-ից ավելի
զինվորների առաջ, մոռացավ ամեն կարգի տկարություն և իսկական ԱԶԳԻ ՀՈՐ խոսք
ասաց, մաղթեց քաջակորովություն ու պահանջեց /ՊԱՀԱՆՋԵՑ/ անձնուրացաբար
կատարել զինվորի պարտքը: Ապա անցավ շարքե-շարք և իր Հայրապետական Աջը դրեց
յուրաքանչյուր զինվորի գլխին: Առաջ ընկնելով ասեմ, որ այդ զինվորներից ոչ
մեկը թշնամուց անգամ քերծվածք չստացավ ու իր պարտքը կատարած վերադարձավ
տուն: Ու այդպես եղավ, որովհետև Վեհափառ Վազգեն Առաջինն էր Անձամբ օրհնել
նրանց: Չգիտեմ այս կյանքում ինձ կվիճակվի Նրա նման մեկ այլ Վեհափառի տեսնել
Հայոց Եկեղեցու գլուխ: Որովհետև Նա առաջին հերթին ՀԱՅ էր, ինչպես Ինքն է
գրել, և ապա քրիստոնյա, իր հոտի Հովվապետն էր և ապա այլ ազգերի ջատագով:
Հասուն տարիքում Նրա հետ ունեցած հանդիպումների սղագրությունները արել եմ:
Իհարկե նաև հիշում եմ այլ հանդիպումների առարկան ևս: Մի օր Հայոց Լուսավոր
Վեհափառի հետ եղած խոսակցությունները կհանձնեմ թղթին...
